REFLEKSJE PO POPRZEDNIEJ NOTCE

Skylar się otworzyła i Czytelnicy się otworzyli. Każda strona zrzuciła to, co leżało jej na sercu, najwyraźniej. Ja pisząc tą notkę chciałam tylko przekazać, że moje podejście do Turcji się zmienia, że ja również zauważyłam spadek własnej formy - i stąd planuję zmiany na piąte urodziny bloga. A komentarzy się od razu posypało. Każdy notkę, co przecież normalne, odczytał po swojemu. Nagle się okazuje, że ten blog tak naprawdę zszedł już dawno na psy, nie ma czego czytać, jest nudno, Skylar zadziera zadarty nos, popełnia masę gramatycznych i nie tylko błędów, pisze niechlujnie i tak naprawdę najlepiej - dajecie mi wręcz oficjalne przyzwolenie - żebym faktycznie zmieniła formułę bloga a nawet udała się na tymczasowe (?) blogowe wakacje.

Dobrze, przynajmniej mamy jasność co jest grane, i wreszcie możemy odetchnąć pełną piersią, prawda?

a) Kto się na autorkę bloga wkurza, nie lubi jej za zarozumiałość i wrodzoną wredotę, uważa że nie pisze nic ciekawego, może z czystym sumieniem przestać go czytać. Jak mi statystyki spadną naprawdę się nie obrażę. Wszystko ma przecież swój koniec.

b) Kto przeciwnie, uważa że blog jest OK, tylko trochę spadł mu poziom, co jest naturalne po kilku latach pisania na wciąż jeden temat, a autorce życzy jak najlepiej, proszony jest o nie odchodzenie od odbiornika. A nuż się okaże, że wrócę do formy. Jeśli nie - z czystym sumieniem skreślicie mnie z ulubionych zakładek.

Wszystko to analizując i naprzemiennie: obgryzając ze stresu paznokcie oraz uśmiechając się z radości chciałam jeszcze napisać, co następuje:

- Nie udaję się na żadne blogowe wakacje, nie przestanę pisać, uparłam się jak stara grafomanka, nie wykurzycie mnie stąd :)

- Tak jak zapowiadałam w poprzedniej notce (co jest dowodem na to że posiadam zdolność do samokrytycyzmu, ha!) planuję zmiany na blogu, zarówno w formie jak i treści, zbieram pomysły, notuję, i mam nadzieję, że będzie dobrze.

- Sama usprawiedliwiam się przed sobą:
1. Nie jest łatwo pisać dla polskiego odbiorcy (zawsze znajdzie jakiś minus, zawsze znajdzie jakąś dziurę, błąd, problem i wadę).
2. Nie jest łatwo być blogowiczem, którego można bez problemu spotkać w określonym miejscu, którego imię i nazwisko się zna (a przecież to nie było w moich planach!) - bo jest się pod ostrzałem krytyki zarówno z powodu bloga, jak i książki, jak i swojej zawodowej działalności, a jeszcze nie daj Boże ktoś mnie spotka rozczochraną i nieumalowaną w kolejce do odprawy na lotnisku lub w tanim supermarkecie w Alanyi, i dopiero będzie..!
3. Nie jest łatwo być blogowiczem, który nadaje relacje z miejsca tak popularnego wśród Polaków i do tego tak skrajnie ocenianego. Od zachwytów, ochów i achów, po pełne sarkazmu komentarze.
4. Tym bardziej że samemu ma się stosunek do tego miejsca mieszany, raz się to miejsce kocha, innego dnia się je nienawidzi, a po sześciu latach przebywania szuka się tutaj swojego własnego kąta, zastanawia się, czy to aby na pewno jest to, czy tak miało być - a to czuć we wpisach, bo tym się człowiek martwi i gryzie, i nad tym czasem zapłakuje, jak ma gorszy dzień.

... ale przecież nie będę P.T. Czytelnikom w głowach mieszać. Tym bardziej że sama mam wrażenie że jestem w przełomowym momencie, i jakoś mi ten turecki 'spleen' mija, przechodzi, że szok kulturowy wskakuje na kolejny poziom, że wszystko odbieram w inny sposób niż wcześniej. Za każdym razem ten kolejny poziom to niespodzianka, inne uczucie, i obecnie - wielka frajda.

I właściwie mogłabym dzisiaj napisać niezwykle zabawną notkę o ostatnich moich tureckich odkryciach, bo było ich bardzo dużo, ale tak się przejęłam tymi komentarzami (tym bardziej że ich tak dużo! Maşallah!), że zmieniłam plany. Ale nie martwcie się, to już ostatni raz. Wracam na porzuconą wcześniej scieżkę, nabieram wiatru w żagle, wychodzę z depresji, nazwijcie to jak chcecie. Trudno zresztą, żeby nie było dobrze, jak w Alanyi od wczoraj piękna wiosna, słońce, zjedliśmy dziś pierwsze w tym roku śniadanie na balkonie, mam imieniny, a do tego dziś wieczorem Fenerbahçe dokopało Beşiktaşowi 2:0!