Na ulicach tak samo jak zwykle - wszechobecne rozwalające się taksówki w dwóch wersjach: petite (mała) w kolorze czerwonym, która zabiera maksymalnie 3 osoby i jeździ wg taryfikatora. Grande (duża) to biało-kremowy stary mercedes typu "beczka", mieszczący w sumie 6 osób, z czego dwie siedzą koło kierowcy, a na tylnym siedzeniu 4 - ściśnięte jak śledzie. Grande taxi działa na zasadzie tureckiego dolmusza - jedzie dopiero zapełniona. Jeśli ruszy z dwoma osobami, to pewnie "dobierze" po drodze kolejne cztery, żeby interes się opłacił.
Taksówkarze niewiele mówią i niewiele wiedzą. Słuchają głośnej muzyki marokańskiej, berberyjskiej, arabskiej, ale kiedy widzą, że wsiada cudzoziemiec, zdarza się że przełączają na pierwsze z brzegu europejskie disco.
Marokańczycy zadają ciągle dwa te same pytania: Ça va? (Jak leci) i Bonjour (Dzień Dobry) - też ze znakiem zapytania, dodając czasami epitety w stylu "La Gazelle". Porównanie do gazeli niewątpliwie uchodzi za komplement w Maroku, ale mnie jakoś nie przekonuje. Kręcą się wszędzie, zadając te pytania wszędzie, niezależnie od tego ile mają lat, zębów, i jak wyglądają - myślą może, że po iluś tam próbach w końcu im się poszczęści. I pewnie tak jest. Turystyka określonego rodzaju w Maroku, a dokładniej Agadirze właśnie, kosi niesamowite żniwo. Siedząc tutaj przez kilka tygodni nie sposób tego nie zauważyć.
Poniżej, trochę z innej beczki, kolejna tura zdjęć. A jutro - insallah - jadę kolejny raz - ale pierwszy w tym roku - do Marakeszu. Insallah, bo wczoraj dopadła mnie marokańska zemsta (krótko ale intensywnie) i mam nadzieję, że już nie wróci.
Klasyczne ujęcie Agadirskiego portu z widokiem na kazbę. Na kazbie napis: Allah, El Watan, El Malik (Bóg, Ojczyzna, Król). W nocy świeci.
Mewy o zmierzchu. W nocy strasznie hałasują.
Kobieta z Tiznitu z mężczyzną z Tiznitu.
Banana Republic - wróć, Banana Kingdom.
Klasyk marokański.
Zwietrzałe skały nad oceanem, Sidi'rbat.
Domki rybaków nad oceanem wykute w zwietrzałych skałach. Przy okazji: mekka surferów, bo wieje pieruńsko.
Typowe czerwone Maroko, głęboko w Antyatlasie.
Nie dotykaj. Grrrryzie.
Tafraute. Jedna z głównych ulic.
Hotel w górach z basenem. Oj, chciałoby się.
Wyglądają jak zabawki z gumy lub narzędzie do zbijania celluitu pod prysznicem. Ale uwaga na te malutkie kolce...
Niesamowita wiocha z niesamowitym meczetem.
Rzut z góry na wioseczkę berberyjską - ksar.
Au revoir (do zobaczenia), tudzież Ma'salaama.
9 komentarzy:
Ge-nial-ne. Pozdrawiam, Renia
zdjecia mnie powalily po prostu...
/patrycja-em
zazdrośc.... tu taka pogoda, że najbardziej trafiają do mnie następujące słowa: "30 stopni", "sucho", "gorąco"
ja tez tak chce!!!!!
z chęcią bym się z Tobą zamieniła we Wrocławiu padał dziś śnieg:(
ach, chciałabym tam teraz być! Czekam na więcej relacji :)
Podziwiam takich ludzi jak Ty bo ja to nie mam odwagi żeby tak podróżować ,ograniczam się do wyjazdów z biur podróży.1września lecę właśnie do Maroka do hotelu Argana.
mój przedmówca mnie na tyle zdziwił,że zapomniałam co miałam napisać;)ale jakie widoki-te na zdjęciach rzecz jasna;)
pozdrowienia Marlena
Tak przeczytałam Twoje dwa wpisy Agato o Maroku (po ostatnim tureckim :D ) i widzę, że niezbyt Ci ono do gustu przypadło.
Ja póki co jestem zakochana w Maroku, choć uważam, że jak tam mieszkać, to tylko z europejskimi znajomymi :D jakkolwiek to nie zabrzmi, ze względu na to, o czym właśnie piszesz.
Marokańska architektura i krajobrazy mnie po prostu powalają, ale te ciągłe zaczepki trutni na ulicach są rzeczywiście nie do przejścia, nie ma mowy w ogóle o swobodnych samotnych spacerach po mieście, choć w sumie teraz zdałam sobie sprawę, że jednak po Marakeszu porusza się w pojedynkę dużo łatwiej niż po Agadirze :D
Jednak co ja bym dała za marokańskie lato w polską zimę ehhhh ;)
Pozdrawiam
Prześlij komentarz