UWAGA, SKYLAR SIE OTWIERA.

Szykowałam się od początku roku a może i nawet jeszcze dłużej do napisania notki osobistej. Co prawda osoby czytające bloga od dawna mogą stwierdzić, że u mnie co druga notka jest osobista, bo w końcu piszę w pierwszej osobie, zamiast o poważnych sprawach takich jak turecka polityka, społeczne zagadnienia, tematy tabu, i tak dalej. Znacie mnie już, przynajmniej tak Wam się wydaje ;) i wiecie, że po prostu stronię od takich zagadnień, bo jako kulturoznawca z papierkiem wolę pozostać "z boku", nie angażować się za bardzo - a przecież każda moja interpretacja jakiejś sprawy będzie angażowaniem się. A wolałabym opisywać życie codzienne i obyczaje, takie drobiazgi, bo one zawsze wydają mi się najbardziej ekscytujące.
No, ale do rzeczy.

Przy okazji ostatniej notki kiedy zapowiedziałam trochę zmian na blogu, dostałam także kilka maili i komentarzy z prośbą, aby nie zmieniało się za bardzo - to jest, aby zostały moje ironiczne opisy tureckiej rzeczywistości - OK, zostaną. Ale i tu zaczyna się problem :)

Ten blog musi ewoluować, bo ja sama się zmieniam i zupełnie inaczej postrzegam świat wokół. Niektórzy czytelnicy ewoluują pewnie też w swoim własnym tempie, co czasami zauważam, w końcu niektórych też znam osobiście.

Z osoby, która zupełnie z przypadku trafiła do Turcji, "zwariowała" na jej punkcie, potem przeżyła okres buntu, potem zdecydowała że tu zamieszka (nadal będąc w fazie fascynacji), zostałam osobą z bardzo pogmatwanym stosunkiem do tego kraju. Jednocześnie go lubię, czuję się tu jak w domu, jednocześnie go nie lubiąc, złoszcząc się na wiele codziennych spraw, wobec których jako cudzoziemka jestem bezradna - mogę tylko próbować zaakceptować lub zignorować. Do tego jeszcze moja nieustanna chęć rozumienia wszystkiego - można zwariować.

Piszę to wszystko dlatego, by dać się poznać od innej strony. Mimo, że mi miło, to peszą mnie maile pochwalne i peany na moją cześć, tak jakbym dokonała nie wiadomo czego i była nie wiadomo jakim wzorem dla młodych dziewcząt zakochanych w Turcji i/lub Turku. Nie zasługuję na nie - to raz. Dwa, że moja droga do Turcji wyglądała zupelnie inaczej i jest efektem zupełnie innych działań.
Nigdy nie planowałam mieszkać za granicą, a tym bardziej w Turcji. Jadąc tu pierwszy raz, byłam kompletnie zielona - i dziś ze wstydem się do tego przyznaję. Pierwsze dwa sezony pracowałam będąc kompletnie zauroczona krajem, bajdurząc o nim bzdury, nie będąc zdolna do jakiejkolwiek krytyki. Potem krytyka była aż za ostra (na blogu się wtedy stopowałam, ale to było widać), a przyczyniło się do tego zrzucenie klapek z oczu, przygody w pracy i zakończenie nieudanego związku z tradycyjnym tureckim macho-manem. Obraziłam się wtedy na ten kraj i na własną głupotę i nie chciałam tu więcej przyjeżdżać. No ale, jak to bywa, życie wycięło mi niezły numer i postawiło na drodze kogoś innego, kto wszystkie moje dotychczasowe teorie wywrócił do góry nogami. Wybór życia w Turcji był potem już rozsądną kalkulacją, a nie romantycznym porywem serca. Wiedziałam mniej więcej, na co się decyduję, a i tak do dziś przeżywam miłe zaskoczenia, będąc z natury pesymistką (czy też realistką, jak wolicie). I tak nie wiedzieć kiedy minęły prawie cztery lata, a ja nadal ostrożnie, krok po kroczku, wchodzę w życie tutaj.

Być może pisząc te słowa chcę się trochę wytłumaczyć? Uparcie nie chcę dać się zaszufladkować. Zauważyłam jednak, że i tak niektórzy do danych szufladek mnie wrzucają. A to jako "dziewczynę Turka", a to jako "dziewczynę Turka, która z nim pracuje" (pewnie żeby być pod jego kontrolą!), a to jako "Skylar, która krytykuje wakacyjne związki" i tak dalej.
Przechodząc do reala, znów mamy stereotypy i szufladki. Każdy tworzy sobie swoje własne, by jakoś poukładać to polsko-tureckie życie. Mamy więc na forach internetowych i w prawdziwym życiu nieustającą walkę. W zależności od środowiska są więc 'zawody' na to, która ma lepszego męża, która ma fajniejsze dzieci, której mąż bardziej pomaga w domu, a w końcu która jest bardziej niezależna i nowoczesna. Wyścig niedowartościowanych, zakompleksionych kobiet (na ogół niestety - Polek), które zamiast żyć własnym życiem, jakby to robiły w kraju w swoim własnym od lat znanym środowisku, próbują stworzyć sobie - tymi dziwnymi sposobami - własne za granicą. Z tego wszystkiego można stracić głowę, ja sama w którymś momencie ją straciłam, kiedy to ze mną niektórzy przestali się kontaktować, biorąc mnie za kogoś, kim nie jestem.

Wszystko to doprowadziło mnie do przemyślenia i przewartościowania wielu spraw. Cóż, jeśli ktoś z Was pisanie o tym w tak nieuporządkowanej spontanicznej formie na poczytnym blogu nazwie przegięciem, to jego sprawa. Nie musicie tego czytać (właściwie trzeba było to napisać na początku) ;)

Wniosek mój do oryginalnych nie należy: każdy sam kształtuje swój los. Każdy sam dostaje to, na co zapracował (czy też: 'zasłużył'). Obserwując z oddalenia przygody rozmaitych zachwyconych Turcją osób, dochodzę do wniosku, że... należy zawsze używać rozumu :) Banalne? Może. Tak łatwo dajemy się oczarować palmom, szumowi morza albo, dla odmiany, pięknu stambulskiej metropolii, no i czarnym wilgotnym oczom 'kochającego' mężczyzny. Tak łatwo sami sobie wmawiamy, że nasze życie od teraz będzie łatwiejsze, piękniejsze, inne. Że złapaliśmy Boga za nogi. Że Turcja to raj na ziemi, a Polska jest be.

A potem... buch! Mniej lub bardziej bolesny upadek wprost na ziemię.


Po tym całym tłumaczeniu mam następujące wiadomości dla wszystkich Czytelników, i mam nadzieję, że zostanę dobrze zrozumiana:

1. Nie jestem już szaleńczo zakochana w Turcji, dlatego nie jestem w stanie poradzić Wam czegoś, z czego będziecie zadowoleni. Mój stosunek do kraju przypomina dojrzały związek, w którym oprócz intuicji dużą rolę gra także rozum. Dlatego moje porady albo posty na blogu mogą się Wam po prostu nie spodobać - bo nie będą pokazywać zawsze kraju takiego, jakim być może chcielibyście go widzieć - za co z góry przepraszam.

2. Nie każdy nadaje się do związku międzykulturowego. Zarówno wśród Polaków, Turków, Francuzów, Amerykanów czy kogokolwiek jeszcze. Nie mówiąc o tym, że nie każdy nadaje się do tego, żeby w codziennym życiu komunikować się w innym języku niż ojczysty (mam wrażenie że mało osób myśli o ograniczeniach językowych, i wcale nie chodzi tu o znajomość języka).
Jeśli związek miałby być naczelnym powódem zmiany Waszego życia, to musi to być naprawdę wielka miłość i wielki spontan. W obie strony. A w takich przypadkach raczej więcej się robi niż gada.

3. No właśnie. Jak ktoś ma coś robić, to będzie robić, a nie gadać. Warto o tym pamiętać bo idealnie pasuje do Turków (także).

4. Tak, ja też jestem nadal w związku z Turkiem ('Król Pomarańczy'). Udanym. Od samego prawie początku mieszkamy razem i nie wyobrażam sobie związku na odległość, dlatego nie jestem w stanie nic radzić w takich kwestiach. Nie chcę też o nim tu pisać, bo wolę swoje prawdziwe życie zachować dla siebie. To, czy mój facet jest nowoczesny czy tradycyjny nie ma żadnego znaczenia (właściwie sama nie wiem, czy jest taki, czy taki, czy może jednocześnie i taki i taki). Dla mnie jest ważne, że nie musiałam z niczego rezygnować i niczego poświęcać. Że zamiast się zwijać rozwijam się. I gadajcie sobie co chcecie ;)

5. Wiem (!!!), że niektórzy czasami biorą mnie za przykład - że w końcu także i Skylar ma faceta, a więc musiała kiedyś też "zaszaleć", nawet jeśli to teraz krytykuje. I w ten sposób tłumaczą swoje wyskoki z czarnookimi przystojniaczkami z baru. Nie jestem przeciwko "kurortowym" czy jakimkolwiek innym mieszanym związkom, tylko przeciwko głupocie, naiwności, i braku racjonalnego podejścia do życia oraz odrobiny samokrytyki.

6. I na koniec: szukam w swojej okolicy normalnych ludzi. Znam już parę osób, ale wciąż mam niedosyt. Takich, którzy nie próbują sobie leczyć kompleksów posiadaniem tureckiego boyfrienda, tylko po prostu żyją, i patrzą co życie przyniesie. Takich, co nie muszą się lansować na kurortowym deptaku albo przeciwnie, krytykować wszystkich na internetowym forum za ich styl życia. Takich, co nie uznają pozowania i grania, tylko po prostu są sobą, niezaleznie od tego, czy są właśnie na terytorium Polski, Turcji, czy może Republiki Południowej Afryki.

Amen.