EĞIL, nieopodal Diyarbakıru

Jeden z gospodarzy zaproponował nam wypad do Eğil. Nawet nie zaproponował, on po prostu powiedział, że musimy to zobaczyć, wpakował do samochodu i zawiózł. Sprawę monitował kolejny kurdyjski znajomy. Pierwszego dnia naszej wyprawy wyskoczył z wypisaną listą wszystkich liczących się i wartościowych miejsc w okolicy, która początkowo wywołała nasze przerażenie, podobnie jak zapełniający się przekąskami stół powitalny i dwie wielkie nargile (fajki wodne). Egil podkreślone było i oznaczone wykrzyknikiem. Zaciągnęliśmy się więc dymem z fajki, i stwierdziliśmy, że dlaczego nie.

Wioska Eğil leży na północ od Diyarbakiru. Znajduje się na płaskowyżu z którego fantastycznie widać rzekę Tygrys. Na wzniesieniu - forteca zbudowana ponoć za czasów legendarnego władcy Mezopotamii, przywódcy Asyryjczyków króla Sargona. Faktycznie ruiny są imponujące, choć zanim je zobaczyliśmy, uczestniczyć musieliśmy w typowych tureckich formalnościach: jako jedyni turyści w promieniu wielu kilometrów ugoszczeni herbatą w Urzędzie Miasta... Potem został ku nam wysłany nauczyciel zajmujący się promocją turystyczną regionu. Nauczyciel wpakował się do naszego auta (a więc była już nas szóstka w samochodzie, właściwie normalka), i pojechaliśmy.
Okolica jest imponująca. Wprost z ruin zamku rozpościera się nie tylko rzeka Tygrys, ale i uformowany dzięki zbudowaniu zapory zbiornik wodny. Na dole przystań, pojedynczy rybacy - udało się nam popłynąć w którki rejs promem. Z perspektywy wody świetnie było też widać asyryjskie grobowce.

Piękna, kojąca okolica - która wedle planów ma zostać zamieniona w obiekt turystyczny (buduje się mały hostel, kawiarenki z widokiem na zalew, planuje się promować paralotniarstwo...! )

Ktokolwiek wybierałby się w okolice Diyarbakir polecam zajrzeć do Egil. Kontakt do nauczyciela udostępnię chętnym - warto uprzedzić o wizycie. To takie miejsca, gdzie każdy przybysz budzi wciąż wielką sensację...



























A potem pojechaliśmy do Mardin. Zdziwiła się mama naszego gospodarza, która codziennie dostarczała nam wiele uciechy:
- Po co jechać do Mardin? Skoro można zobaczyć w telewizji...