DIMÇAY CZYLI RELAKS PO TURECKU

Witajcie po przerwie. Oj, to były intensywne dwa tygodnie. Czułam się momentami tak, jakbym znalazła czas na jakieś wakacje jednocześnie pracując. Bo naprawdę niekiedy miałam na to czas! W Alanyi zresztą o relaks nietrudno: wystarczy znaleźć dwie, trzy godziny - i mieć ze sobą skuter czy samochód, by przenieść się w zupełnie inny świat. Miasto jest na tyle małe, że można się niepotrzeżenie uwolnić od hałasu, smogu, dyskotek i dziwnych czasami ludzi... a jednocześnie na tyle duże, że jest się od czego uwalniać :) Na dodatek kończył się Ramazan. Kończył się, kończył, wreszcie ja sama tak jak poszczący odliczałam dni do uroczystych świąt Ramazan Bayrami. Z dnia na dzień wydawało się, że jest lżej, łatwiej, i przyjemniej, a potem wystarczała jedna iskierka by Ludzie Poszczący wybuchali jak dynamity. Tym samym cały poniedziałek przeżyliśmy już w euforii pod hasłem: Wreszcie koniec. Wieczorem ostatni iftar (kolacja), i.. radosny, podniosły nastrój. Oczywiście oficjalnie święto nie skończyło się ostatniego wieczora postu tylko rano, dnia następnego, od świątecznej modlitwy w meczecie. Uczestniczyli w niej ci, którzy nie zaspali wyczerpani po całym miesiącu zupełnie odwrotnego trybu życia (nie, nie pokazuję tutaj złośliwie palcami o kogo chodzi).

A potem już było: świętowanie, odwiedzanie się, telefony i smsy z życzeniami od bliższych, dalszych i zupełnie zapomnianych znajomych (tak jak u nas).

Z mojej perspektywy 'yabanci' (obcej) święta oznaczały nieczynną dosłownie dwa tygodnie pocztę (wciąż czekam na książki wysłane mi przez Wydawcę, które zostały nadane półtora miesiąca temu...). Jakie było bowiem moje zaskoczenie, kiedy w poniedziałek (święta oficjalnie zaczynały się we wtorek) pojechałam do miasta, a tu już... wszystko pozamykane! Banki, poczta, urzędy! Kiedy zadzwoniłam do K. P. z prośbą o wyjaśnienia, powiedział tylko:
- Dzień dobry! Pobudka! Przecież są [są?] święta!
A potem kolejne zdziwienie, że mimo, że święta trwają do czwartku włącznie, to wszystko zamknięte jest do następnego poniedziałku!

Chyba się zatrudnię w tureckim urzędzie...

Kolejnym objawem świątecznej gorączki stały się dzikie tłumy tureckich turystów, którzy tak jak Europejczycy każdy wolny dzień tzw. długiego weekendu przeznaczają na stanie w korkach w drodze do kurortów. Niniejszym Alanya podobnie jak w czasach seldżuckich stała się drugą zapasową stolicą dla mieszkańców miasta Konya... (duże tradycyjne i religijne miasto na północ od Alanyi, mają do nas najbliżej nad morze). Na plaży tłok, na ulicach ścisk, wszędzie obce rejestracje (najwięcej konijskich 42, ale także ankarskie 06 czy stambulskie 34).
A w morzu, kiedy z Gościem Specjalnym poszłyśmy się kąpać w jej ostatni dzień pobytu w Turcji, także brak spokoju.
- Hello.
Odpływamy od niechcianego amanta.
- Hello (myśli, że nie dosłyszałyśmy, podpływa, my znów odpływamy).
- Hello, how are you?
Odpływanie - przypływanie.
- Hello, what is your name?

W końcu stwierdził pewnie, że jesteśmy z jakiegoś egzotycznego kraju, którego obywatele nie znają angielskiego i podpłynął do innej cudzoziemki, która chętnie weszła w dialog, ale i tu się nie udało, gdyż nagle szybkim kraulem przypłynął chłopak cudzoziemki :)

I tak w miłej atmosferze płynął czas.

Ale chciałam wrócić do klimatu relaksu. Jeszcze zanim zaczął się Bayram (święto) uciekłyśmy z Gościem Specjalnym w las. A dokładniej: nad rzekę Dimcay. Pisałam pewnie już kiedyś o tym fenomenie. Rzeczka parę kilometrów za Alanyą, która funkcjonuje jako prężne centrum piknikowo chill-outowe. Czas tam się zatrzymuje, gdzieniegdzie telefony tracą zasięg, słychać tylko plusk wody w rzece (a może to pstrągi?), i szus zjeżdżających ze zjeżdżalni tureckich dzieciaków. Rodziny przyjeżdżają do knajpek na rzece Dimcay z wyposażeniem kuchni, termosami, wałówką, a na miejscu płacą tylko "za miejsce" na pływających platformach wyściełanych wygodnymi tureckimi poduchami. My przyjechałyśmy bez wałówki, ale jedzenie przygotowane w knajpkach także jest niezłe. A woda w rzece - barrrdzo zimna i barrrdzo czysta.

Nie ma co się rozgadywać - pora na obrazki. Nie ma się co rozgadywać, bo na samą myśl o relaksie na Dimcayu mam ochotę rozłożyć się na moim fotelu w biurze i słodko drzemać...


'Domek na drzewie' - tutaj się śpi, je, poleguje i uprawia tak zwany 'keyif' (przyjemność życia)


Miejsce na 'keyif'jak wyżej, ale już nie na drzewie tylko rzece.


Niektóre knajpki wyposażone są w klasyczne baseny i zjeżdżalnie...


... a w niektórych jest bardziej naturalnie.




Woda w rzece Dimcay pobudza krążenie krwi.


Proszę zwrócić uwagę na hamaki.


Menu obiadowe klasyczne - grillowany pstrąg z rzeki z dodatkami.


[zieeew!]


[chrap, chrap...]


Na koniec najlepsza dimcayowa forma relaksu - toaleta a la turca - z telewizorkiem. Bo Turek potrafi!