piątek, 28 sierpnia 2009

BRAK CYKAD W RAMAZANIE

Ramazan trwa już tydzień, w szeregach przestrzegających postu przetrzebiło się - co było do przewidzenia. W biurze, przez kilka pierwszych dni postu atmosfera była napięta. Lepiej było nikogo nie denerwować - bo a nuż trzyma oruç. A wiadomo jak to jest, kiedy organizm się przestawia na inny rytm - łatwo człowieka wyprowadzić z równowagi. Wystarczy głupstwo, i jest awantura. Oczywiście kłóci się to trochę z ideą ramazanu, czyli oczyszczeniem, pozytywnymi, dobrymi myślami i religijnym skupieniem - mało komu udaje się takim być, czemu się zresztą nie dziwię. Na dworze nadal 40 stopni...

Minęły pierwsze dni. Wracam wczoraj do biura z hoteli, a już w korytarzu dociera do mnie niebiański zapach JEDZENIA. Wchodzę zaskoczona do środka... a tam, jak gdyby nigdy nic, wielka uczta. W małym pokoiku, przy dwóch biurkach, konsumują kebaby i köfte moi tureccy współpracownicy - i to tak, że im się uszy trzęsą. Wszędzie wala się papier, którym owija się żywność na wynos, a pośród tego wszystkiego króluje wielka butla coca-coli.
I to by było na tyle.

Inne znane mi osoby, które liczę na palcach jednej ręki, nadal się trzymają; i chyba przeszły moment kryzysowy, więc wielka szansa, że dotrwają do końca. Są wręcz sympatyczne, życzliwe - po prostu normalne, jak zawsze. Jedynie trochę bardziej zmęczone i senne (wstają o 4 rano po to, by zjeść śniadanie). Podziwiam silną wiarę tych osób; tych nielicznych, które trzymania postu nie argumentują chęcią zrzucenia paru kilogramów, tylko prawdziwą wiarą i chęcią odczucia rzeczywistego głodu i pragnienia (który odczuwają osoby biedne i potrzebujące).
Z jednej strony podziwiam, z drugiej strony jestem po prostu zaskoczona ich siłą; kiedyś próbowałam trzymać post. Było to w pamiętnym 2006 roku, w którym dość boleśnie rozliczałam się z moimi pierwotnymi wyobrażeniami na temat Turcji, tymi wszystkimi mitami cudownego kraju cudownych ludzi. Zdecydowałam się, będąc pod wpływem ówczesnego boyfrienda, zaryzykować.
Wytrzymałam 2 (słownie: dwa!) dni. Na trzeci dzień, słaniając się na nogach, z bólem brzucha i głowy, odwiedziłam lekarza. Oczywiście wstydziłam się przyznać, że nie jem i nie piję... doktor zaaplikował mi jedną z dwóch najprostszych tureckich metod stawiania na nogi, czyli zastrzyk w tylną część ciała (druga metoda to kroplówka z serum). Nakazał dobrze jeść i dużo pić. Z podkulonym ogonem wróciłam do służbowego hoteliku, a potem szybko rzuciłam się na zawartość lodówki ;)

Tak na marginesie, w ramazanie najbardziej ujmuje mnie idea wspólnych wieczornych posiłków, zwanych iftar. Do tej pięknej tradycji "wchodzą" już wszyscy, niezależnie od tego, kiedy jedli ostatni posiłek. Punktualnie po zachodzie słońca ulice robią się puste, jest cicho, spokojnie, a z pobliskich balkonów i sklepowych zapleczy dobiegają dźwięki sztućcy i przytłumione rozmowy. Najważniejsza jest ta wspólnota - nieważne, czy bogaty, czy biedny, każdy powinien znaleźć swoje miejsce na posiłek po dniu postu (taka jest idea; miasta zapewniają bezpłatne kolacje dla tych biednych).

Przechodząc do wątku pobocznego. Szanowni Państwo, chciałam uprzejmie zaznaczyć, iż w dniu wczorajszym, uroczyście, nagle, jak nożem uciął, PRZESTAŁY CYKAĆ CYKADY. Z cykadami jest tak, jak kotami w marcu. Wiadomo, że jak cykady dają głos (dokładniej: samce pocierają częściami odwłoka, by skusić samice), to jest to szczyt tureckiego lata. Hałas, który tworzą jest czasami nie do zniesienia i trwa od wczesnego rana do późnego wieczora. Leżałam wczoraj na łożu, przeglądając polskie plotkarskie magazyny dobrotliwie podrzucone mi przez kochanych turystów, i nagle usłyszałam ciszę. Hałas się skończył. Prosto i jasno.
A to, uwaga, uwaga, oznacza, że kończy się lato. Zacznie się wreszcie ochładzać, wieczory będą (już nawet są) przyjemne, orzeźwiające (w nocy jakieś jedyne 25 stopni).
Naprawdę, teraz to już będzie fajnie.

sobota, 22 sierpnia 2009

KARIŞIK czyli o sprawach różnych

Zebrało mi się na pogaduszki. Nie mogę dużo mówić (straciłam głos), więc korzystajcie. Pogadam sobie na blogu.

1. Zaczął się Ramadan (w Turcji: Ramazan), święty miesiąc dla muzułmanów. Ci religijni przestrzegają postu (oruç), czyli nie jedzą, nie piją, nie palą papierosów od świtu do zmierzchu. Ci religijni, czyli w Alanyi ci, których nie widać. Co roku zgodnie z kalendarzem księżycowym święta religijne przesuwają się o około 12 dni. Są więc wcześniej: jest goręcej, a dni są dłuższe. Może to moje wrażenia, ale dwa lata temu widziałam tych trzymających post więcej. Rok temu nadal sporo. W tym roku wszyscy znajomi Turcy i Turczynki bez przerwy o Ramazanie tylko mówili. Umawiali się na "ostatnie przed-ramazanowe party", "ostatnią imprezę", "ostatnie piwo". A teraz życie płynie jakby nigdy nic. Na ulicy wszyscy, jak wcześniej, konsumują. W dyskotekach ścisk. A znajomi, ci od "ostatnich" szaleństw, szaleją nadal - bez różnicy. Nie wątpię, że w bardziej konserwatywnych środowiskach wszystko wygląda zupełnie inaczej. Nasza Alanya ma jednak to do siebie, że kiedy się tu o czymś mówi, na ogół oznacza to robienie czegoś zupełnie odwrotnego ;)
Oczywiście uchowało się paru znajomych, którzy w ogóle post zaczęli. Jeszcze nie wiemy ile wytrzymają; póki co, dopiero drugi dzień. Niezależnie od efektów pilnie poszukuję poradnika pt. "Jak przeżyć Ramadan, kiedy nie przestrzega się postu". Szczególnie w odniesieniu do bliskich osób, które głodne, stają się milkliwe, burkliwe, drażliwe, i w ogóle jakieś nie-tego. Podziwiamy, wspieramy, ale marzymy o jak najszybszym uroczystym zakończeniu postu...

2. A propos Ramazanu, pewien hotel w jednej z uroczo nudnych turystycznych dziur nieopodal Alanyi - Konakli - zamknięto na trzy spusty. Mowa o hotelu Bera, miejscu wyjątkowym na mapie okolicy. Luksusowy hotel przeznaczony jest tylko dla muzułmańskich konserwatystów. Nie znajdziecie tam półnagich Europejek, pseudo-przystojnych animatorów, opalania się topless i innych gorszących atrakcji, których na Riwierze pełno. W Berze za to osobne baseny dla mężczyzn i kobiet, mały meczet. Turecka muzyka. W każdym pokoju miejsce do modlitwy i Koran. Hotel ukochali Turcy z zagranicy, którzy ostatnio odwiedzali Alanyę dość tłumnie. Na parkingu samochody, niemal jeden za drugim, wszystkie z rejestracjami europejskimi. Z zewnątrz nie widać nic - hotel dość dokładnie chroniony jest od ciekawskich spojrzeń.
Od czwartku - cisza. Ani jednego auta. Pustka. Wszyscy wrócili do swoich domów, uroczyście rozpocząć Ramadan.

W okolicy mamy do czynienia z wieloma paradoksami. Hotel Bera - oaza muzułmańskiego konserwatyzmu w środku "moralnej zglinizny" całej Riwiery ;) to tylko jeden z przykładów. A inne?

3. W tureckiej aptece można kupić wszystko. Viagra, antybiotyki, środki antykoncepcyjne - bez recepty. Ale im bardziej "wątpliwy moralnie" lek, tym skrupulatniej sprzedawca zapakuje go w papier. I przylepi taśmą, żeby się nie odwinął.

4. Do tureckiego dolmusza nie wsiądziesz, jeśli masz niekompletny strój. To znaczy: panowie bez koszulek, prosto z plaży. Panie: w bikini. Chodzi o lepiącą się od olejków do opalania skórę, która brudzi siedzenie. Słusznie.
Wystarczy wybrać miejski autobus - tam wpuszczą cię ze wszystkim: półnago, z wielkim nadmuchanym materacem, którym będziesz się obijał o innych ludzi. Bo to przecież miejski autobus.

5. A propos bikini, paniom chodzącym tutaj po ulicach w bikini, owiniętym ledwo pareo, Turcy robią ukradkiem zdjęcia i wysyłają do znajomych, jako przykład zepsucia moralnego obywateli Europy.

6. Scena z mojego własnego podwórka. Kupuję buty. Już jestem zdecydowana, ale cena ewidentnie za wysoka. Doskonale wiem, ile powinnam dać za gumowe klapki, więc próbuję się targować, chociaż tego nie cierpię, i zwykle chodzę do sklepów z ustalonymi cenami. Sprzedawca zmienia temat:
- Skąd jesteś?
- z Polski.
- A mogę ci powiedzieć (po polsku) "Kocham cię?"
[Skylar oburzona rzuca niemiłą uwagę i wychodzi ze sklepu. Następnego dnia idzie do sklepu z ustalonymi cenami i kupuje bez stresu].

7. Tureccy chłopcy podrywają Europejki, bajerują, mydlą oczy, grają nowoczesnych, noszą kolczyki z cyrkoniami w uszach i rozpięte na ogolonych piersiach koszule. Robią plany na przyszłość z poderwanymi Europejkami, bo jak tu powiedzieć dziewczynie prawdę? A prawda wygląda tak: większość rodziców nigdy nie dowie się wprost o dziewczynie/chłopaku, z którym się spotykają Turcy i Turczynki. Nawet jeśli też są z Turcji, a może: szczególnie, jeśli też są z Turcji. Europejskie romanse traktuje się z przymrużeniem oka, jako pole zdobywania doświadczeń i wakacyjną rozrywkę. Moje koleżanki ujęły to w ten sposób:
"Mieszkać przed ślubem razem, to może stambulska bohema. No albo jak się jest na studiach, daleko od rodziny".
Rodzice o związku dowiadują się albo przypadkiem, albo kiedy uprzejmie tajemnicę wypaple rodzeństwo delikwenta.

I tak można gadać, i gadać. Bo ciągle coś nowego wpadnie do notesika z obserwacjami.

niedziela, 16 sierpnia 2009

na chorobowym

Przeziębiłam się. Efekt klimy i szczytu sezonu (zawsze dopada nas przeziębienie w sierpniu, jak już mamy pomału dość i odliczamy dni do końca pracy). Piję herbatki z czerwonej róży z miodem z gór nieopodal Alanyi i staram się pracować w minimalnym zakresie, żeby szybko stanąć na nogi. Pot cieknie ze mnie ciurkiem - bardziej niż zwykle, choć upały już nie są tak dokuczliwe (nie tyle upały właściwie, co wilgotność).
Terapią wspomagającą jest muzyka, jak zawsze, na każdą dolegliwość. A szczególnie moje nowe odkrycie, które wyłoniło się z gąszczu miernego disco w tureckiej telewizji muzycznej Kral. Zespół Babutsa - i płyta "London Calling". Zespół pochodzący z Cypru, co odkryłam przed chwilą, poszukując informacji o nich w internecie. A oznacza to, iż pięknie komponują się z moją słabością do cypryjskiej i greckiej muzyki, która zaczęła mi się od pobytu na Cyprze rok temu.

Proszę Państwa, no i teledysk! Smakowity.



ps. Skojarzenie tytułu piosenki "Płonę, płonę, z gorączki płonę" można bardzo ładnie połączyć z moim stanem i zaczerwienionym gardłem i nosem ;)

poniedziałek, 10 sierpnia 2009

DWA POPY

Dzisiaj, z racji dnia wolnego, w ramach odpoczynku do pokiwania nóżką lub głową, dwa teledyski popowe [chciałam napisać więcej, ba, napisałam, ale na sam koniec wcisnęłam przez nieuwagę jakieś klawisze i skasował się cały tekst - wrr].

Najpierw piosenka, która od paru tygodni za mną chodzi. Niby zwykły pop, a jednak miło się słucha, i człowiek może się łudzić, że to taki pop z górnej półki. Zresztą Yalına kojarzę od dawna jako autora ładnych zgrabnych piosenek wykonywanych z towarzyszeniem żywych instrumentów; co jest miłą odmianą i czymś oryginalnym w stosunku do granego przez prawie wszystkie radiostacje i telewizje "łup łup". Teledysk też jest ciekawy - całość to jedna, "nieobcięta" scena, która kojarzy się trochę z pomysłem pewnego teledysku U2 - ale i tak nam się podoba.



A teraz coś z zupełnie innej beczki, chociaż teledysk oparty na podobnym koncepcie jednej nieuciętej sceny. Hadise - w piosence pod zaiste oryginalnym i zaskakujacym tytułem "Nie pobierajmy się". Typowy tutejszy pop w najczystszej postaci: troszkę równego rytmu, wdzięcząca się do kamery panna, tureckie "tradycyjne" wstawki. Proszę zwrócić uwagę na wyrafinowaną melodię zwrotki, która zawiera, o ile się nie mylę, ledwo dwa dźwięki. Cóż, trudno się spodziewać czegoś innego po uczestniczce konkursu Eurowizji, która zajęła 4. miejsce z piosenką pod tytułem "Dum tek tek"! ;)



Idę na masaż.

czwartek, 6 sierpnia 2009

DOBRA KOBIETA

Pewnie zastanawiacie się, co się stało Skylar, że nie pisze. Mimo, że obiecała. Cóż. Jestem obecnie bardzo zajęta. Nie tylko pracą. Poza spotykaniem się z rozmaitymi nieoficjalnymi fanami/fankami bloga, mam też na głowie zbawianie ludzkości. Szukam znajomym pracy, odpowiadam na maile, wysłuchuję nie kończących się wypowiedzi gadatliwych koleżanek. Ratuję też z opałów (czytaj: pomagam w ucieczce byłej pracowniczce pewnej mafijnej turecko-polskiej firmy, udostępniam kawałek podłogi, załatwiam nową pracę; zresztą nie pierwszy raz...). Król Kukurydzy stwierdził wręcz, że mój blog powinien dostać znaczek UNICEFu. Nie, żebym się chwaliła, że jestem taka wspaniała. Przeciwnie - właśnie muszę odpowiedzieć na pierwszą w moim życiu reklamację złożoną na moją osobę przez jedną z turystek...

Tak czy siak, w głowie mam bałagan. A bałagan w głowie, jak wiadomo, nie sprzyja pisaniu. Myśli się kłębią, z uszu wylatują strzępki papieru samokopiującego, nie jestem w stanie nic napisać. Muszę się po prostu zrelaksować psychicznie - w tym, niestety, mam trochę zaległości.

Ale o tym, i o innych sprawach, następnym razem. Póki co - wybaczcie. Jest godzina 20:44 czasu lokalnego, wysmażyłam odpowiedź na reklamację, pracuję od 10 rano bez przerwy, nie jadłam i nie piłam nic od 12.00, co zakrawa na kompletny idiotyzm. Mam na sobie firmowy uniform, i soczewki kontaktowe, które chyba wpadły mi już na drugą stronę gałek ocznych. W firmowej torbie 10 kg dokumentów i pusta butelka wody mineralnej. Chyba łatwo zrozumieć więc, że nie mam nastroju na pisanie o tureckiej bogatej kulturze, o fantastycznej muzyce, filmach, bo nawet nie mam czasu na oglądanie i słuchanie. O obyczajach, które jak zawsze, nieustannie mnie zaskakują. I o języku, którego używanie to dla mnie ogromna frajda.

Ale - jak to było akapit wyżej - o tym, i o innych sprawach, następnym razem. Insallah.